TO ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ;

Τριάντα επτά χρόνια μετά και πολλοί αναρωτιούνται αν το Πολυτεχνείο και τα οράματα μιας ολόκληρης γενιάς ζουν πραγματικά ή αν έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε. Πολλοί προσπάθησαν όλα αυτά τα χρόνια να καπηλευτούν ή να υποβαθμίσουν την σημασία των γεγονότων του Πολυτεχνείου . Όμως το Πολυτεχνείο μας αφορά όλους ακόμα. Αν κοιτάξουμε τα αιτήματα των φοιτητών καθώς μια απλή φοιτητική εξέγερση εξελισσόταν σε αντιφασιστικό αγώνα καταλαβαίνουμε πολλά. Κάποια από τα αιτήματα ήταν:

·         Επαγγελματική κάλυψη πτυχίου

·         Εκσυγχρονισμός των προγραμμάτων σπουδών

·         Καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας

·         Κατοχύρωση πανεπιστημιακού ασύλου

·         Κατάργηση διορισμένων διοικήσεων των φοιτητικών συλλόγων και εκλογές για την ανάδειξη νέων.

·         Αύξηση των δαπανών για την παιδεία

Μήπως όλα αυτά μας θυμίζουν κάτι; Μήπως κάποια από αυτά τα αιτήματα δεν έχουν ικανοποιηθεί ακόμα αν και έχουν περάσει 37 χρόνια και η δικτατορία των Συνταγματαρχών έχει πέσει;

Ας δούμε όμως και τα βασικά συνθήματα του Πολυτεχνείου.

ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ

Κατά πόσο η χώρα μας, 37 χρόνια μετά είναι εθνικά και οικονομικά κυρίαρχη; Κατά πόσο υπάρχει διασφάλιση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως η εργασία, η παιδεία, η περίθαλψη και η ελευθερία; Πώς μπορεί ένας λαός να θεωρείται ελεύθερος όταν η μοίρα του αποφασίζεται από οικονομικούς δείκτες, από χρηματιστηριακές εταιρείες, από συμβούλια κι επιτροπές εντός κι εκτός συνόρων; Πώς μπορεί ένας λαός να είναι ελεύθερος όταν η ανεργία απειλεί να του στερήσει το ΨΩΜΙ του και το συγκεντρωτικό εκπαιδευτικό σύστημα καθορίζει την ΠΑΙΔΕΙΑ του μέσα από δεδομένα προγράμματα, συγγράματα και συνθήκες εργασίας;

Εκατοντάδες ερωτήματα έρχονται στο μυαλό, ερωτήματα που αποδεικνύουν περίτρανα ότι τα αιτήματα και τα ζητούμενα του Πολυτεχνείου είναι ακόμα ζωντανά και μας προκαλούν καθημερινά μέχρι να βρουν μιαν απάντηση.